Een dysarthrie is een spraakstoornis die vaak ontstaat na een beroerte, herseninfarct, t.g.v. een hersentumor, bij spierziekten zoals ALS, na een ongeval of bij neurologische aandoeningen zoals de ziekte van Parkinson.

De oorzaak is een beschadiging van het zenuwstelsel, waardoor de zenuwvoorziening van de spieren gestoord is. Omdat de spieren niet goed meer kunnen functioneren worden klanken verkeerd uitgesproken. Ook de spieren voor een goede ademhaling, het slikken en de stemgeving kunnen worden aangetast.

Mensen met een dysarthrie zijn vaak moeilijk te verstaan. Ze kunnen niet duidelijk meer spreken of hebben bijvoorbeeld een hele zwakke, hese stem. Na een herseninfarct of beroerte is vaak een gezichtshelft verlamd.

Wat doet de logopedist?

Vaak wordt tijdens opname in het ziekenhuis al een eerste onderzoek door een logopedist gedaan. Het is belangrijk om te weten of de getroffen persoon veilig kan slikken. Wanneer dit niet het geval is kunnen complicaties als een longontsteking optreden. Dit doordat bij het verslikken vocht of voedsel in de luchtpijp terecht kan komen. Indien de patiënt niet veilig slikt wodt vaak tijdelijk gekozen voor een neussonde, waardoor het mogelijk wordt voeding in vloeibare vorm toe te dienen.

Patiënten met symptomen van een dysarthrie worden naar de logopedist verwezen door de huisarts, neuroloog of een revalidatiearts.De logopedist onderzoekt alle spierfuncties van belang voor praten, stemgeving, eten en drinken.

Tijdens de behandeling werkt de logopedist aan de verbetering van de verstaanbaarheid en het slikken. Belangrijke aspecten in de therapie zijn houding, mondmotoriek, articulatie, ademhaling, stemtechniek en het slikken. Vaak wordt samengewerkt met andere medisch disciplnes. Denk hierbij aan een fysiotherapeut, ergotherapeut en/of diëtist. De naaste familie wordt, indien nodig, nauw betrokken bij de behandelingen.  Op deze wijze kan zo effectief mogelijk aan het herstel van de dysarthriepatiënt gewerkt worden. De prognose en het uiteindelijke resultaat zijn afhankelijk van de ernst van het letsel, maar ook de motivatie van de patiënt speelt een rol.

In sommige gevallen moet men uitwijken naar alternatieve communicatiemiddelen.